Mission impossible

Daar zit ik dan, voor me uit te staren, te luisteren naar wat er in mij op zal komen. Ik zou graag een keer iets vrolijks schrijven, dus ging ik er eens goed voor zitten. Maar het deactiveren van negatieve gedachten is niet zo eenvoudig.

Op dit moment zit ik opgesloten in mijn eigen huis, dien ik uit de buurt van mijn naasten te blijven, moet ik een muilkorf op als ik boodschappen ga doen en wordt me de lucht afgeknepen. Ik ben van geboorte al geen rasoptimist, maar positief blijven is nu eenmaal makkelijker als het leven je toelacht.

Positief schrijven is een kunst, maar positief denken ook. Al helemaal in een wereld die in rep en roer is, waar er veel verdeeldheid onder de mensen heerst, waar politici burgers strenge maatregelen opleggen en bewegingsvrijheid beperken (terwijl er van beperkingen aan henzelf minder sprake is) en waar je enkel en alleen nog geoorloofd in het buitenland kunt recreëren als je van adellijke afkomst bent.

Het mag wel iets vrolijker, maar ik zou niet weten hoe. In het verschiet ook niet veel goeds, gezien ik mijn auto nog naar de garage moet brengen, de vaatwasser nog leeg moet ruimen en mijn Netflix abonnement moet opzeggen (voordat de eerste gratis maand verlopen is). Verdere vooruitzichten zijn nog schimmig gezien de crisis die door een virus is teweeggebracht – maar een inzinking ligt op de loer bij een betrouwbare toekomstvoorspelling.

Vooralsnog niemand in mijn kringen die eraan gestorven is, laat staan iemand die met symptomen te kampen heeft gehad. Dat is op zich geruststellend, maar het glas op mijn bureau is tot nog toe half leeg. Ik kan de mindset gewoon niet vinden om mij op het positieve te focussen. Optimisme is niet af te dwingen. Onderdrukken daarentegen…

Buiten wandelen is kennelijk nog niet verboden, want nog nooit zag ik zoveel mensen voorbij mijn raam lopen. Met een bedeesde blik en een ruime bocht passeren ze elkaar. Sommigen met een mondkapje op, anderen gewoonweg niet. Ik zie dat de handdruk is vervangen door een tik met de schoen, lees ‘vrijheid’ op iemands shirt en verbaas me over een postbode op de fiets die zich in een plastic overall heeft gehesen, compleet met latex handschoenen en een volgelaatsmasker. Het virus lijkt vooral veel angst te zaaien en verdeeldheid te scheppen.

Ik wil iets vrolijks schrijven. De wereld lijkt er zo aan toe. Maar de wereld in het kader van mijn raam heeft niets te bieden. Intussen al wat woorden op mijn scherm – maar niet van iemand lekker in zijn vel. ‘Als ik geen mens mag zijn, dan wil ik ook niet leven.’ Het is niet iets om een jolige column mee te beginnen, dus druk ik op Backspace tot het is verdwenen.
Daar zit ik dan, met mijn hoofd in mijn handen, starend naar een leeg scherm – dat een niet heel sterk overdreven nabootsing van mijn gemoed is.

Helaas, het zit er niet in vandaag. Geen goedgemutste uitgelatenheid – de pessimist in mij domineert.
En waar je tegen strijdt, blijft bestaan.
Misschien dat ik het over een aantal weken nog maar eens probeer.

27102020 BjornKnoops